‘’Travma’’ illa ki çok büyük bir kayıp, beklenmedik bir olay, büyük bir acı olmak zorunda değil.
‘Küçük T ile Travma’ dediğimiz bir durum var. Bu da gözle görülebilir travmalar kadar ciddi ve acı verici bir durum.
İlk ilişkilerimize dayanan, duygusal ilgisizlik durumlarını içeren bu travmalar oldukça yaralayıcı oluyor.
Görülmeyen travmalar gerçek.
Her kadının kendi çözülmemiş travması kendine biricik. Görülmeyi, duyulmayı, anlaşılmayı hak ediyor. Gerçek ve geçerli.
Kendi annemizin kendi travmaları da gerçek ve geçerli. Her kadının kendi travması nesilden nesle aktarılır.
Dilerim ki kafamızın içinde dönüp duran eleştirel seslerden bazılarının annemizin sesi olduğunu fark edelim.
Dilerim ki annemizin fikirlerini, kesin gerçeklik olarak değil, sadece fikir olarak görebilelim.
Dilerim ki içine girdiğimiz, içinde bulunduğumuz ilişkilerde annemizle ilgili olan bağlanma örüntülerini kesebilelim.
Dilerim ki annemizden geçen kıtlık korkularını bolluk bereket ve yaratım enerjisine çevirelim.
Göbek bağı düşünce bağıyla aynı anda kesilmiyor. İhtiyacın olan sınırları çizmek ve hak ettiğin saygıyı almak için her an kararlarını onurlandırabilirsin.
Travmalar gerçek, duyguların geçerli. Kendin için hiçbir zaman sahip olmadığın anne olmaya her zaman bir fırsatın var.
